davşan

tavşanın biri çayırda otluyormuş...yandan geçen başka bi tavşan:

"tavşan tavşan otlama, bozulur sonra zortlama" diye seslenmiş...

otlayan tavşanda,

"ey tavşan sana mı sorcam, karnım aç tabiki otlucam" demiş...konuyu kapatmış...

aradan aylar geçmiş...otlayan tavşan ishal olmuş...kaçırıp duruyomuş...yandan geçen tavşan bu hali görünce hemen yanaşıvermiş...
"sende hiç akıl yok valla, bana 'la vita e bella" demiş...gülmüş...

uzaklara dalan mazbut ishal tavşan sisli gözlerle;

"ne tavşanlar gördüm üzerinde elbise yok, ne elbiseler gördüm içinde tavşan yok" demiş...

'bu fıkra 62 den tavşan yapanlara hediyem olsun'